Mijn 2 de week al weer in Zuid-Afrika! Deze week heb ik mogen werken in de voorbereidings kamer van de kliniek. Ik was al blij dat ik niet bij administratie hoefde te werken, want werk liever met mensen dan met papierwerk. Samen met 2 andere zusters hebben we de mensen voorbereid zodat ze langs kunnen bij de dokter. Hele dagen bloeddruk meten, urine testen, zwangerschap testen en mensen wegen. Als het even rustig is dan word er veel gekletst onderling en met de patiënten. Het is best tegen strijdig dat sommige mensen erg arm eruit zien, maar wel 2 gouden tanden of meer hebben. Het is me opgevallen dat erg mensen of diabetis hebben of hypertensie hebben en daarvoor moeten de patiënten regelmatig terug komen in de kliniek. In de kliniek zie je jonge moeders, oude mensen , tieners enz. De 1 spreek Engels de ander alleen Afrikaans of 1 van de 11 andere talen die hier gesproken worden. Het is werkelijk een divertiviteit aan mensen!

Het is me opgevallen dat de mannen erg van vrouwen houden. Oud en jong er is geen schaamte hierzo om een mooie dame aan te spreken. Sinds dat ik hier ben hebben 2 mannen me al ten huwelijk gevraagd. Ik heb me kapot gelachen. Zelfs een man van 60 jaar. Zie je het voor je:p haha ik totaal niet. Maar dat schijnt hier niet raar te zien. Trouwen op je 23ste is de gewoonste zaak hierzo.

Nou laten we daar nog maar ff mee wachten!

Op donderdag 26 maart ben ik samen met de andere 6 vrijwilligers en het gezin van mijn gastgezin naar the township geweest. 2 dagen van te voren hadden we een bestelling gedaan voor brood, lolly's voor de kids en andere levenswaren bij een lokale supermarkt. Met een bus vol geladen met de goederen gingen we die kant op. Ik had een dubbel gevoel toen we onderweg waren. Het was erg hechtisch in the township toen we daar waren. Kinderen, moeders, vaders, opa's en oma's kwamen van alle kanten. Ze wisten wat er ging gebeuren. Sommige mensen waren niet zo geduldig en gaven ons weinig ruimte om de spullen uit te delen. Dat voelde niet fijn. Je wilt helpen, maar je voelt je benauwd. Het brak echt me hart vooral om de kinderen te zien lopen op blote voeten. De huisjes die ze vaak zelf maken zijn zo klein. Weinig tot geen hygiene. Kun je het voorstellen? Ik vind het slapen in een hostel al niet zo chill. Hoe verwend zijn we dan?! Ik kreeg meteen een foto in me hoofd van Congo. Het leek echt op elkaar. Misschien was ik ook een meisje die zo heeft gewoond. Het kwam echt even te dichtbij! We are so blessed in this world. Het is echt iets wat je met eigen ogen gezien moet hebben voordat je begrijpt hoe ik me nu voel. Met een dubbel gevoel sluit ik dan ook deze dag af. Zeer onder de indruk!! Maar ook dankbaar dat ik mocht helpen vandaag. Hoop dit zeker vaker te doen tijdens mijn verblijf hier.

Liefs tangi